مطالبات صنفی معلمان و وظیفه جریانات تربیتی انقلاب اسلامی

با روی کار آمدن دولت مردمی، مردم احساس کردند پس از مدت‌ها گوشی برای شنیدن و عزمی برای رفع مشکلات آنان پیدا شده است.

معلمان نیز که در این سالیان، اراده‌ای برای حل مشکلات خود نمی‌دیدند، با روی کار آمدن دولت آیت الله رئیسی بارقه‌ای از امید در دلهایشان روشن و در روزهای اخیر اقدام به برگزاری تجمعاتی برای مطالبه حقوق خود کردند.

در این میان اما عده‌ای فرصت طلب فضا را غنیمت شمرده تا لابلای مطالبات صنفی، به عقده‌‌گشایی‌‌ با نظام بپردازند و از اجتماع به وجود آمده به نفع امیال خود بهره‌کشی کنند.

نخست سخن آنکه معلمانِ هوشیار، اگرچه درقبال تضییع حقوق خود ساکت نمی‌نشینند و از تمامی طرق مدنی و قانونی پیگیر مطالبات صنفی خود هستند، اما راهشان از سوءاستفاده‌گران از این تجمعات جداست.

مطلب مهم دوم‌ اما در جایابی نقش فعالان تربیتی انقلاب اسلامی در این گونه مسائل است. آیا دلسوزان نظام تربیت، معلمان انقلابی و جریانات آنها باید در این گونه موارد سکوت پیشه کرده و نقش انفعالی داشته باشند و یا باید فعالانه در میدان حضور داشته باشند؟

آیا فقط در ایام انتخابات است که تشکل‌های فرهنگی منتسب به جریان انقلاب، احساس تکلیف کرده و فعال می‌شوند؟

آیا “معیشت معلم” امرمهمی نیست که بخاطر آن دست به اقدام زد؟